O książce: 2004 / W książce tej po raz pierwszy publikowane są dwie historie angielskiego pisarza Davida Garnetta (1892–1981). Dla współczesnego rosyjskiego czytelnika interesujące i przydatne będzie uzupełnienie jego literackiego zbioru „przemian”, dodając do „Złotego tyłka” Apulejusza, „Psiego serca” Bułhakowa i „Metamorfozy” Kafki, „Kobiety lisa” Garnetta i historii o mężczyźnie, który zamknął się w klatce w londyńskim zoo. Pierwsze z tych opowiadań natychmiast po publikacji zostało nagrodzone dwiema prestiżowymi nagrodami literackimi, drugie zaś zostało sfilmowane. Wielką przyjemność sprawiła mi... Twoja „Kobieta Lis”, o której spieszę Ci opowiedzieć. Czytałam jak zaczarowana, nie zatrzymując się, chociaż z góry wiedziałam, jak to się wszystko skończy. Moim zdaniem jest to sukces. Twoja chęć skrzyżowania współczesnego humoru ze stylem XVIII-wiecznym wygląda bardzo kusząco. Jednak jeszcze bardziej interesujące jest coś innego - Twój talent jako gawędziarza. W każdej minucie coś się dzieje i to, co niesamowite, dzieje się bez żadnego wysiłku, żywiołowo i swobodnie, i ogólnie wszystko jest bardzo podobne do Defoe. To oczywiste, że nie masz się czym martwić. To jest dla nas, starej gwardii pisarzy, najtrudniejsza rzecz – potrzeba komponowania opowiadań, a Wam one wychodzą same… Z listu Virginii Woolf do Davida Garnetta (1922) Nie będę mówić o tym, jak to zostało napisane. Moim zdaniem jest napisane świetnie: jak to mówią, nie odejmuj, ani nie dodawaj. Rzecz jest niesamowita: jest precyzyjnie zbudowana od początku do końca. Ma czystość i logikę nowego stworzenia – powiedziałbym, nowego gatunku biologicznego, który wie, jak znalazł się na wolności. Naprawdę jest jak zwinne, cudowne puszyste zwierzątko, żywe i sprężyste. Obok „Lisa” większość opowiadań wygląda blado – jak nakręcane mechaniczne zabawki. Z artykułu H.G. Wellsa (1923). Dziękuję bardzo za historię Davida. Niezwykle udana rzecz – nie przypominam sobie czegoś podobnego w ostatnim czasie. Moim zdaniem istota psychologii człowieka i zachowania bestii została uchwycona bardzo trafnie. Arcydzieło samo w sobie – czasem przykro się to czyta, czasem zabawnie i nie ma w nim ani jednej błędnej nuty (o ile wiem) pod względem intonacji, stylu czy koncepcji. Jednym słowem świetnie skonstruowana historia – pogratuluj Davidowi ode mnie Z listu Josepha Conrada do Edwarda Garnetta (1922.)